ANGUELIKÍ KORRÉ - CINCO POEMAS
 |
| Portada del primer libro de Anguelikí Korré |
La
poeta, narradora, dramaturga y pintora griega Anguelikí Korré es la autora de
varios libros, casi todos inéditos. Vive en Atenas. Realizó estudios de
filología griega, teología y música. Finalizó sus estudios de piano y habla
tres lenguas. Mantiene el blog Dreary
Poetry: http://drearypoetry.blogspot.com/,
donde publica textos propios y algunas traducciones.
En
2009, algunos de sus cuadros fueron premiados por la Fundación Aire de Vida (Ίδρυμα Ανάσα για Ζωή), de Chipre.
Textos de su autoría han sido publicados en páginas literarias de la red. Poemas suyos
(haikus y tankas) fueron incluidos en la edición colectiva The Four Seasons of Haiku, con sede en Londres.
Ha
escrito los libros de poemas El unicornio
y el delirio (Ο μονόκερος και η ψύχωση, Atenas, Tipozito-Lalon Ydor, 2012),
del que provienen los que aquí presento traducidos; Totentanz
(textos y poemas); El mundo de la flores
y de los sauces (Ο κόσμος των λουλουδιών και των ιτιών, poesía
japonesa); El canto de Abilmeher (Το άσμα του Αμπιλμεχέρ). Además, escribió el libro de relatos Los viajes del zoófilo (Τα ταξίδια του κτινοβάτη), el libro de prosas Necrosadisme – journals of a carnival king
y la obra de teatro El cisne negro (Ο μαύρος κύκνος).
Korré
(El unicornio y el delirio) y Jará
Sarlikioti (Φανταστικοί τόποι, Lugares fantásticos) fueron las
ganadoras ex aequo del premio «Katia
Grigoríu-Zeojaraki» para poetas con obra
inédita. El 6 de febrero de 2012 se conoció el fallo (vid. http://www.dekata.gr/).
Cuatro de estos cinco poemas traducidos (excepto el último) se publicaron en El perseguidor (nº 99, 23-05-2012).
Cuatro de estos cinco poemas traducidos (excepto el último) se publicaron en El perseguidor (nº 99, 23-05-2012).
***
INCUBATORIUM
De muerte en muerte el corazón del vástago hermafrodita sablea
Su amor aja su rama de fuerte matriz enfermo el vástago
Nació. El demonio regresa al padre desde el vaso.
Noche casi hospitalaria, buen whisky, estalagmitas de agua sucia
Congelan el camino del demonio, siempre el invierno todo es normal
Entran normalmente en caminos sin distorsionar, el vástago díscolo regresa al hogar
En la noche, donde el padre no golpeará sino besará
E incluso a veces el mal padre echa de menos al vástago inocente, insensato.
¿Quién surgirá para derretir el metal de la sonrisa de la mujer
Que lava en el río? ¿Quién surgirá para convertir el férreo sable en cama
Para sobre sí extender manta suave, sábana limpia, almohada paradisíaca,
Para que toda la familia repose sobre una cama con un cielo de velos, de telas
De una antigua tejedora que forjó la hebra en la llama del desierto?
De muerte en muerte el sexo se halla como el cadáver ignoto
Nadie lo reconocerá, incluso si alguna vez fue hijo o hija, novio o novia,
Vecino o vecina, una agradable fisionomía conocida.
Nadie ninguna reconoce en la muerte la gente tiene que olvidar el dolor
Tiene que rodar como la piedra más pequeña, ligera, por el barranco
Sólo con un sonido mientras cae al mar y nada más.
La voz dura del ahogado se abre como mala semilla de buen árbol.
Olvida para siempre a los suicidas y a todos los otros muertos sin motivo.
Cuando escucho tu abrazo caminar incluso sobre el aroma de un
Objeto antiguo que olvidó apagarse, o de una música, o de una carta tuya
En lugar de nosotros una inútil muerte fenece.
Las patas del águila lloran por un ratón, una mujer, ahogada, con ternura
Toma tres pulpos en sus brazos, chiquillos nadan en el mar
Y sin preocupaciones las madres ven sus alientos hundirse algún día
En la vida eterna. Tus dedos entrecruzados niño que cortas tu propio ser
Gotean sobre un arpegio de alba, atardecer y anochecer.
Tan sólo que el sol no nos golpee muy fuerte.
La vagina de la muchacha que huele a aceite quemado y pescado
Tiene que albergar armada a los hambrientos que vendrán
Para un cortejo fúnebre lleno de risa y vituallas.
Cuando duerma, el amor será una sed, que ignorará para no levantarse.
Pero un día dará a luz y de nuevo tendrá sed.
Si los frágiles no fueran frágiles, no habría mentiras,
Sólo verdades que nos destrozasen perfectas en un aliento suyo y no como ahora
Que nos dejan medio hambrientos en el antes creía y en el ahora sé.
Nadie comprenderá este mi cuento. Tracé con carbón
Un rostro infantil sobre una piedra. Y esto es todo.
INCUBATORIUM
Από θάνατο σε θάνατο σπαθίζει η καρδιά του ερμαφρόδιτου παιδιού
Η αγάπη του μαραίνει το κλωνάρι της από μήτρα δυνατή άρρωστο το παιδί
Γεννήθηκε. Ο δαίμονας επιστρέφει στον πατέρα από το ποτήρι.
Σχεδόν φιλόξενο βράδυ, καλό ουίσκι, σταλαγμίτες βρώμικου νερού
Καταψύχουν το δρόμο του δαίμονα, το χειμώνα πάντα τα πάντα είναι ομαλά
Βαίνουν ομαλά σε δρόμους αστρέβλωτους, το άτακτο παιδί επιστρέφει σπίτι
Μέσα στη νύχτα, όπου ο πατέρας δε θα χτυπήσει, μα θα φιλήσει
Λείπει ακόμη και στον κακό πατέρα κάποτε τ’ αθώο, το άμυαλο παιδί.
Ποιος θα βρεθεί να λιώσει το μέταλλο από το χαμόγελο της γυναίκας
Που πλέει στο ποτάμι; Ποιος θα βρεθεί να κάνει το ξίφος σιδερένιο κρεβάτι
Ν’ απλώσει επάνω του μαλακό στρώμα, σεντόνι καθαρό, παραδείσιο μαξιλάρι
Ν’ αναπαυτεί όλη η οικογένεια σ’ ένα κρεβάτι με ουρανό από πέπλα, από υφάσματα
Μίας παλιάς υφάντρας που σφυρηλάτησε την κλωστή στη φωτιά της ερήμου;
Από θάνατο σε θάνατο το φύλο βρίσκεται σαν το άγνωστο κουφάρι
Κανείς δε θα το αναγνωρίσει, αν κι ήταν κάποτε γιος ή κόρη, φίλος ή φίλη,
Γείτονας ή γειτόνισσα, μια συμπαθής γνωστή φυσιογνωμία.
Στο θάνατο κανείς κανέναν δεν αναγνωρίζει οι άνθρωποι πρέπει να ξεχνούν ο πόνος
Πρέπει να κατρακυλά σαν την μικρότερη, την ελάχιστη πέτρα στον γκρεμό
Μ’ έναν ήχο μονάχα καθώς πέφτει στη θάλασσα και τίποτε άλλο.
Η στερνή φωνή του πνιγμένου ανοίγει σαν τον κακό καρπό του καλού δέντρου.
Ξέχνα για πάντα τους αυτόχειρες κι όλους τους άσκοπα άλλους πεθαμένους.
Όταν ακούω το άγγιγμά σου να περπατά ακόμη και πάνω στο άρωμα ενός
Αντικειμένου παλιού που ξέχασε να σβήσει, ή μιας μουσικής, ή ενός γράμματός σου
Αντί για ‘μας πεθαίνει άχρηστος θάνατος.
Τα πόδια του αετού θρηνούν ένα ποντίκι, μία γυναίκα, πνιγμένη, τρυφερά
Παίρνει στην αγκαλιά της τρία χταπόδια, μικρά παιδιά κολυμπάνε στη θάλασσα
Και ξέγνοιαστα οι μητέρες βλέπουν κάποτε τις ανάσες τους να βουτάνε
Μες στην αιώνια ζωή. Τα σταυρωμένα σου δάχτυλα παιδί που κόβεις τον εαυτό σου
Στάζουν επάνω σ’ έναν αρπισμό απ’ αυγή, απόγευμα και βράδυ.
Μόνο να μη μας χτυπά δυνατά ο ήλιος.
Ο κόλπος της κοπέλας που ευωδιάζει καμένο λάδι και ψάρι,
Οπλισμένος πρέπει να υποδεχθεί τους πεινασμένους που θα ‘ρθουν
Για μια νεκρώσιμη ακολουθία γεμάτη από γέλια κι εδέσματα.
Σαν κοιμηθεί,η αγάπη θα ‘ναι μια δίψα, που θ’ αγνοήσει για να μη σηκωθεί.
Μα θα γεννήσει μια μέρα και ξανά θα διψάσει.
Αν οι εύθραυστοι άνθρωποι δεν ήταν εύθραυστοι, δε θα υπήρχαν ψέματα,
Μόνο αλήθειες, να μας συντρίβουν τέλεια με μία πνοή τους κι όχι όπως τώρα
Να μας αφήνουν μισοπεθαμένους στο κάποτε πίστευα και στο τώρα ξέρω.
Κανείς δε θα καταλάβει αυτό το παραμύθι μου. Έγραψα ένα πρόσωπο παιδικό
Με κάρβουνο πάνω σε μία πέτρα. Κι αυτό είναι όλο.
Nació. El demonio regresa al padre desde el vaso.
Noche casi hospitalaria, buen whisky, estalagmitas de agua sucia
Congelan el camino del demonio, siempre el invierno todo es normal
Entran normalmente en caminos sin distorsionar, el vástago díscolo regresa al hogar
En la noche, donde el padre no golpeará sino besará
E incluso a veces el mal padre echa de menos al vástago inocente, insensato.
¿Quién surgirá para derretir el metal de la sonrisa de la mujer
Que lava en el río? ¿Quién surgirá para convertir el férreo sable en cama
Para sobre sí extender manta suave, sábana limpia, almohada paradisíaca,
Para que toda la familia repose sobre una cama con un cielo de velos, de telas
De una antigua tejedora que forjó la hebra en la llama del desierto?
De muerte en muerte el sexo se halla como el cadáver ignoto
Nadie lo reconocerá, incluso si alguna vez fue hijo o hija, novio o novia,
Vecino o vecina, una agradable fisionomía conocida.
Nadie ninguna reconoce en la muerte la gente tiene que olvidar el dolor
Tiene que rodar como la piedra más pequeña, ligera, por el barranco
Sólo con un sonido mientras cae al mar y nada más.
La voz dura del ahogado se abre como mala semilla de buen árbol.
Olvida para siempre a los suicidas y a todos los otros muertos sin motivo.
Cuando escucho tu abrazo caminar incluso sobre el aroma de un
Objeto antiguo que olvidó apagarse, o de una música, o de una carta tuya
En lugar de nosotros una inútil muerte fenece.
Las patas del águila lloran por un ratón, una mujer, ahogada, con ternura
Toma tres pulpos en sus brazos, chiquillos nadan en el mar
Y sin preocupaciones las madres ven sus alientos hundirse algún día
En la vida eterna. Tus dedos entrecruzados niño que cortas tu propio ser
Gotean sobre un arpegio de alba, atardecer y anochecer.
Tan sólo que el sol no nos golpee muy fuerte.
La vagina de la muchacha que huele a aceite quemado y pescado
Tiene que albergar armada a los hambrientos que vendrán
Para un cortejo fúnebre lleno de risa y vituallas.
Cuando duerma, el amor será una sed, que ignorará para no levantarse.
Pero un día dará a luz y de nuevo tendrá sed.
Si los frágiles no fueran frágiles, no habría mentiras,
Sólo verdades que nos destrozasen perfectas en un aliento suyo y no como ahora
Que nos dejan medio hambrientos en el antes creía y en el ahora sé.
Nadie comprenderá este mi cuento. Tracé con carbón
Un rostro infantil sobre una piedra. Y esto es todo.
INCUBATORIUM
Από θάνατο σε θάνατο σπαθίζει η καρδιά του ερμαφρόδιτου παιδιού
Η αγάπη του μαραίνει το κλωνάρι της από μήτρα δυνατή άρρωστο το παιδί
Γεννήθηκε. Ο δαίμονας επιστρέφει στον πατέρα από το ποτήρι.
Σχεδόν φιλόξενο βράδυ, καλό ουίσκι, σταλαγμίτες βρώμικου νερού
Καταψύχουν το δρόμο του δαίμονα, το χειμώνα πάντα τα πάντα είναι ομαλά
Βαίνουν ομαλά σε δρόμους αστρέβλωτους, το άτακτο παιδί επιστρέφει σπίτι
Μέσα στη νύχτα, όπου ο πατέρας δε θα χτυπήσει, μα θα φιλήσει
Λείπει ακόμη και στον κακό πατέρα κάποτε τ’ αθώο, το άμυαλο παιδί.
Ποιος θα βρεθεί να λιώσει το μέταλλο από το χαμόγελο της γυναίκας
Που πλέει στο ποτάμι; Ποιος θα βρεθεί να κάνει το ξίφος σιδερένιο κρεβάτι
Ν’ απλώσει επάνω του μαλακό στρώμα, σεντόνι καθαρό, παραδείσιο μαξιλάρι
Ν’ αναπαυτεί όλη η οικογένεια σ’ ένα κρεβάτι με ουρανό από πέπλα, από υφάσματα
Μίας παλιάς υφάντρας που σφυρηλάτησε την κλωστή στη φωτιά της ερήμου;
Από θάνατο σε θάνατο το φύλο βρίσκεται σαν το άγνωστο κουφάρι
Κανείς δε θα το αναγνωρίσει, αν κι ήταν κάποτε γιος ή κόρη, φίλος ή φίλη,
Γείτονας ή γειτόνισσα, μια συμπαθής γνωστή φυσιογνωμία.
Στο θάνατο κανείς κανέναν δεν αναγνωρίζει οι άνθρωποι πρέπει να ξεχνούν ο πόνος
Πρέπει να κατρακυλά σαν την μικρότερη, την ελάχιστη πέτρα στον γκρεμό
Μ’ έναν ήχο μονάχα καθώς πέφτει στη θάλασσα και τίποτε άλλο.
Η στερνή φωνή του πνιγμένου ανοίγει σαν τον κακό καρπό του καλού δέντρου.
Ξέχνα για πάντα τους αυτόχειρες κι όλους τους άσκοπα άλλους πεθαμένους.
Όταν ακούω το άγγιγμά σου να περπατά ακόμη και πάνω στο άρωμα ενός
Αντικειμένου παλιού που ξέχασε να σβήσει, ή μιας μουσικής, ή ενός γράμματός σου
Αντί για ‘μας πεθαίνει άχρηστος θάνατος.
Τα πόδια του αετού θρηνούν ένα ποντίκι, μία γυναίκα, πνιγμένη, τρυφερά
Παίρνει στην αγκαλιά της τρία χταπόδια, μικρά παιδιά κολυμπάνε στη θάλασσα
Και ξέγνοιαστα οι μητέρες βλέπουν κάποτε τις ανάσες τους να βουτάνε
Μες στην αιώνια ζωή. Τα σταυρωμένα σου δάχτυλα παιδί που κόβεις τον εαυτό σου
Στάζουν επάνω σ’ έναν αρπισμό απ’ αυγή, απόγευμα και βράδυ.
Μόνο να μη μας χτυπά δυνατά ο ήλιος.
Ο κόλπος της κοπέλας που ευωδιάζει καμένο λάδι και ψάρι,
Οπλισμένος πρέπει να υποδεχθεί τους πεινασμένους που θα ‘ρθουν
Για μια νεκρώσιμη ακολουθία γεμάτη από γέλια κι εδέσματα.
Σαν κοιμηθεί,η αγάπη θα ‘ναι μια δίψα, που θ’ αγνοήσει για να μη σηκωθεί.
Μα θα γεννήσει μια μέρα και ξανά θα διψάσει.
Αν οι εύθραυστοι άνθρωποι δεν ήταν εύθραυστοι, δε θα υπήρχαν ψέματα,
Μόνο αλήθειες, να μας συντρίβουν τέλεια με μία πνοή τους κι όχι όπως τώρα
Να μας αφήνουν μισοπεθαμένους στο κάποτε πίστευα και στο τώρα ξέρω.
Κανείς δε θα καταλάβει αυτό το παραμύθι μου. Έγραψα ένα πρόσωπο παιδικό
Με κάρβουνο πάνω σε μία πέτρα. Κι αυτό είναι όλο.
LA SEMANA
DE LAS PASIONES
Se marcha el belicoso verano de la muerte
Y el delirio toma como botín pagano
A su hijo bosnio calvo.
La crin del caballo y del león y los cabellos cortados
Sábana entrelazada y el cabezón se echará a dormir
Mientras desde los orificios de sus tobillos mil pájaros blancos
Entonarán el canto de la podagra.
Desayuno de dios los animales degollados, la perdiz zarca
El ciervo tricornio y el noble puerco de la lluvia rubescente,
Hasta que de su boca limpie los vestigios
El sacerdote serbio. Fantasías bípedas reclusas en el precoz sepulcro
Que como si nunca hubiesen existido
Se olvidan en la mente que está sana y no sufre
Para que sus químicas curaciones se resuelvan desde el hueso
Del que aúlla como el buitre rojo en el bosque sagrado
Y la voz del ansioso deviene bomba del bien
Y pandemia, inmune sobre la carne y el espíritu
Muerta que entre sus pechos besa artes de muertos
Esta ambigua mirada del ciego, que es declive, turbia
Y contrita, incluso en la felicidad más laboriosa.
¡Postrera locura, enfermedad del huérfano!
Cordel de lino alrededor de la herida del sirviente
Cristos ateos infantiles piden que su sed y su hambre se vayan
Que su cuerpo interior despida las enfermedades, las cargas,
Las heces por la bilis y por el aliento roñoso
En el cementerio santuario
En siete días de perfecta paranoia muere la necesidad de agua
Y la reseca luz del infierno es más confortante que el sol
Que te impone el acatamiento de un amanecer todavía
Desde los montes de la ternura: si en la inmovilidad del tiempo de la locura
Tu sufrimiento es ternura mientras mueres.
Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ
Φεύγει το πολεμόχαρο καλοκαίρι του θανάτου
Και η ψύχωση παίρνει για λάφυρο παγανιστικό
Το φαλακρό βοσνιακό υιό της.
Η χαίτη του αλόγου και του λιονταριού και τα κομμένα μαλλιά
Πλεκτό σεντόνι κι ο επαρμένος θα ξαπλώσει για να κοιμηθεί
Καθώς απ’ τις οπές των αστραγάλων του χίλια λευκά πουλιά
Θα τραγουδούν το άσμα της ποδάγρας.
Πρόγευμα του θεού τα σφαγιασμένα ζώα, η γλαυκή πέρδικα
Το τρικέρατο ελάφι κι ο ευγενής χοίρος της χρυσοκόκκινης βροχής,
Που σα να μην υπήρξανε ποτέ
Λησμονούνται από το νου που υγιαίνει και δεν ανέχεται
Οι χημικές του ιάσεις να καταλυθούν από το κόκαλο
Αυτού που ουρλιάζει όπως το κόκκινο αρπακτικό στο άγιο δάσος
Και η φωνή του αγωνιώδης γίνεται βόμβα αγαθού
Και πανδημία,άτρωτη επί της σάρκας και του πνεύματος
Νεκρή που ανάμεσα στα στήθη της φυλά τέχνες νεκρών
Αυτό το ασαφές βλέμμα του τυφλού, που είναι πρανές, θολό
A su hijo bosnio calvo.
La crin del caballo y del león y los cabellos cortados
Sábana entrelazada y el cabezón se echará a dormir
Mientras desde los orificios de sus tobillos mil pájaros blancos
Entonarán el canto de la podagra.
Desayuno de dios los animales degollados, la perdiz zarca
El ciervo tricornio y el noble puerco de la lluvia rubescente,
Hasta que de su boca limpie los vestigios
El sacerdote serbio. Fantasías bípedas reclusas en el precoz sepulcro
Que como si nunca hubiesen existido
Se olvidan en la mente que está sana y no sufre
Para que sus químicas curaciones se resuelvan desde el hueso
Del que aúlla como el buitre rojo en el bosque sagrado
Y la voz del ansioso deviene bomba del bien
Y pandemia, inmune sobre la carne y el espíritu
Muerta que entre sus pechos besa artes de muertos
Esta ambigua mirada del ciego, que es declive, turbia
Y contrita, incluso en la felicidad más laboriosa.
¡Postrera locura, enfermedad del huérfano!
Cordel de lino alrededor de la herida del sirviente
Cristos ateos infantiles piden que su sed y su hambre se vayan
Que su cuerpo interior despida las enfermedades, las cargas,
Las heces por la bilis y por el aliento roñoso
En el cementerio santuario
En siete días de perfecta paranoia muere la necesidad de agua
Y la reseca luz del infierno es más confortante que el sol
Que te impone el acatamiento de un amanecer todavía
Desde los montes de la ternura: si en la inmovilidad del tiempo de la locura
Tu sufrimiento es ternura mientras mueres.
Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ
Φεύγει το πολεμόχαρο καλοκαίρι του θανάτου
Και η ψύχωση παίρνει για λάφυρο παγανιστικό
Το φαλακρό βοσνιακό υιό της.
Η χαίτη του αλόγου και του λιονταριού και τα κομμένα μαλλιά
Πλεκτό σεντόνι κι ο επαρμένος θα ξαπλώσει για να κοιμηθεί
Καθώς απ’ τις οπές των αστραγάλων του χίλια λευκά πουλιά
Θα τραγουδούν το άσμα της ποδάγρας.
Πρόγευμα του θεού τα σφαγιασμένα ζώα, η γλαυκή πέρδικα
Το τρικέρατο ελάφι κι ο ευγενής χοίρος της χρυσοκόκκινης βροχής,
Που σα να μην υπήρξανε ποτέ
Λησμονούνται από το νου που υγιαίνει και δεν ανέχεται
Οι χημικές του ιάσεις να καταλυθούν από το κόκαλο
Αυτού που ουρλιάζει όπως το κόκκινο αρπακτικό στο άγιο δάσος
Και η φωνή του αγωνιώδης γίνεται βόμβα αγαθού
Και πανδημία,άτρωτη επί της σάρκας και του πνεύματος
Νεκρή που ανάμεσα στα στήθη της φυλά τέχνες νεκρών
Αυτό το ασαφές βλέμμα του τυφλού, που είναι πρανές, θολό
Και δακρυσμένο, ακόμη και στην εργατικότερη
ευτυχία.
Ύστατη τρέλα,αρρώστια
Του ορφανού!Λινή κορδέλα γύρω απ’ το τραύμα του υπηρέτη
Άθεοι παιδικοί Χριστοί ζητούν να φύγει η δίψα τους και η πείνα τους
Να απολύσει το μέσα τους σώμα τις αρρώστιες, τα βάρη,
Τα περιττώματα από χολή και λιγδωμένο χνώτο
Μέσα στο κοιμητήριο άσυλο
Σ’ επτά ημέρες τέλειας παράνοιας πεθαίνει η ανάγκη του νερού
Και το κατάξερο φως της κόλασης είναι πιο παρήγορο απ’ τον ήλιο
Που σου επιβάλλει την αποδοχή ενός ακόμη ξημερώματος
Από τα όρη της στοργής: αν στην ακινησία του χρόνου της τρέλας
Να υποφέρεις είναι στοργή όσο να πεθαίνεις.
Ύστατη τρέλα,αρρώστια
Του ορφανού!Λινή κορδέλα γύρω απ’ το τραύμα του υπηρέτη
Άθεοι παιδικοί Χριστοί ζητούν να φύγει η δίψα τους και η πείνα τους
Να απολύσει το μέσα τους σώμα τις αρρώστιες, τα βάρη,
Τα περιττώματα από χολή και λιγδωμένο χνώτο
Μέσα στο κοιμητήριο άσυλο
Σ’ επτά ημέρες τέλειας παράνοιας πεθαίνει η ανάγκη του νερού
Και το κατάξερο φως της κόλασης είναι πιο παρήγορο απ’ τον ήλιο
Που σου επιβάλλει την αποδοχή ενός ακόμη ξημερώματος
Από τα όρη της στοργής: αν στην ακινησία του χρόνου της τρέλας
Να υποφέρεις είναι στοργή όσο να πεθαίνεις.
Somos jóvenes pero estallamos
En la preterición como el parásito en el fruto refulgente
Y nuestros jugos y nuestros olores solitarios sin el desvelo
De Dios, en la pétrea celda de este universo que nos circunda
Oramos y nuestra oración es una marea de silencio
Antaño peligrosa, implacable al cubrir nuestras existencias
Sobre la arena nocturna, antaño suave, al retirarse triste
Tras el somero aposento del agua negra.
Quiero que para nosotros la necesidad sea un síndrome innato
De nuestra naturaleza lo correcto y deber indubitable
Como tener religión, casa paterna y respeto a la sangre
Pero hasta aquí y no más allá; no aquélla como vástago tuberculoso
Al que cuidemos por terquedad y pesar y cuando con dificultad respire
Desde las puntas de sus cabellos hasta su hígado chillando Clemencia
Avancemos en nuestra tranquilidad abriendo
No más que una amarga ventana de indigencia.
Porque un día nos convertiremos en ancianos y estallaremos
Sobre el suelo como el vaso de cristal de la mano que tiembla
Y el dulce trago que conteníamos regará
El cerrado serpollo de la pérdida.
ΣΦΑΓΗ
Είμαστε νέοι αλλά
ξεσπάμε
Στη λήθη όπως το
παράσιτο στ’ ολόλαμπρο φρούτο
Και οι χυμοί μας και τ’ άρωμά μας μοναχοί δίχως τη μέριμνα
Του Θεού, στο πέτρινο κελί αυτού του σύμπαντος που μας περικλείει
Και οι χυμοί μας και τ’ άρωμά μας μοναχοί δίχως τη μέριμνα
Του Θεού, στο πέτρινο κελί αυτού του σύμπαντος που μας περικλείει
Προσευχόμαστε και η
προσευχή μας είναι παλίρροια σιωπής
Άλλοτε επικίνδυνη,
ανελέητη να σκεπάζει τις παρακαταθήκες μας
Πάνω στην βραδινή άμμο, άλλοτε σιγανή, ν’ αποτραβιέται θλιμμένη
Πίσω στον άβαθο κοιτώνα του μαύρου νερού.
Πάνω στην βραδινή άμμο, άλλοτε σιγανή, ν’ αποτραβιέται θλιμμένη
Πίσω στον άβαθο κοιτώνα του μαύρου νερού.
Θέλω για μας η ανάγκη να
‘ναι ένα σύνδρομο έμφυτο
Από τη φύση μας πρέπον
και αδιαμφισβήτητη υποχρέωση
Όπως το να‘χουμε θρησκεία, πατρώο οίκο και σέβας στο αίμα
Μα ως εκεί κι όχι πιο πέρα · όχι εκείνην ως παιδί φυματικό
Να φροντίζουμε από πείσμα και τύψη κι όταν βαριανασαίνει
Από της άκρες των μαλλιών της έως το ήπαρ της στριγγλίζοντας Έλεος
Να πορευόμαστε στη δική μας γαλήνη ανοίγοντας
Ένα και μόνο το πικραμένο παράθυρο της ένδειας.
Όπως το να‘χουμε θρησκεία, πατρώο οίκο και σέβας στο αίμα
Μα ως εκεί κι όχι πιο πέρα · όχι εκείνην ως παιδί φυματικό
Να φροντίζουμε από πείσμα και τύψη κι όταν βαριανασαίνει
Από της άκρες των μαλλιών της έως το ήπαρ της στριγγλίζοντας Έλεος
Να πορευόμαστε στη δική μας γαλήνη ανοίγοντας
Ένα και μόνο το πικραμένο παράθυρο της ένδειας.
Γιατί θα γίνουμε κάποτε
γηραιοί και θα ξεσπάσουμε
Στο έδαφος όπως το
κρυστάλλινο ποτήρι απ’ το τρεμάμενο χέρι
Και το γλυκό ποτό που είχαμε μέσα μας θα ποτίσει
Το σφαλιστό βλαστό του χαμού.
Και το γλυκό ποτό που είχαμε μέσα μας θα ποτίσει
Το σφαλιστό βλαστό του χαμού.
INTEGRIS
VIRIBUS
Otorga al Hombre el desgaste que pretende
Y a la Mujer la suprema humildad,
Antes de que tu piedad infravalore a los perfectos.
No padecen el derecho y las leyes, sólo la naturaleza, papeles
Aquellos en que cada persona está encadenada a su mundo.
No demuestres ternura ni dureza, no seas tú cuando juzgues,
Mejor pon en tu posición un tercer ojo, un tercer corazón y una tercera mente
Que vean fuera de las personas y de ti
Las proezas de todos, los cuerpos, las dianas y las almas en conjunto.
Si tu hermano es disoluto y sacro tu enemigo,
Que uno se reprima, que otro se postre ante tu espíritu
Porque ésta es la verdadera justicia.
El verdugo es vil y bravo a la vez, es sabio y dócil
Incluso cuando debe someterse, basta incluso hasta la lágrima que derramará
Por un inocente al que ejecutó, hasta que de él digan que era un santo.
Es una práctica soberbia llorar por aquél a quien menosprecias, incluso cuando
Ya habrás cortado su cabeza. Mejor que llore el lobo
Que que el cordero alimente las víboras de la envidia y del miedo.
Mejor que el lobo sucumba ante la naturaleza carnívora
Que que el cordero guarde silencio.
Aprende a dar a cada cual lo que se le debe, y si quisieras
Por una crisis tuya alegrarte o entristecerte
Nunca robes esta debilidad de la umbría garita de la preterición.
Porque, aunque justo parezcas, serás acusado
Tanto si tus sentimientos son gloriosos como si son vergonzosos.
Siente pero ocúltate, distingue pero sin hostilidad ni indulgencia.
Reparte con equidad, para ti y los otros, las serpientes y los dones
De vuestras mismas prácticas. Así es el próspero derecho y el honor íntegro
Del creyente y de la creencia. Así es la fuerza del hombre.
Antes de que tu piedad infravalore a los perfectos.
No padecen el derecho y las leyes, sólo la naturaleza, papeles
Aquellos en que cada persona está encadenada a su mundo.
No demuestres ternura ni dureza, no seas tú cuando juzgues,
Mejor pon en tu posición un tercer ojo, un tercer corazón y una tercera mente
Que vean fuera de las personas y de ti
Las proezas de todos, los cuerpos, las dianas y las almas en conjunto.
Si tu hermano es disoluto y sacro tu enemigo,
Que uno se reprima, que otro se postre ante tu espíritu
Porque ésta es la verdadera justicia.
El verdugo es vil y bravo a la vez, es sabio y dócil
Incluso cuando debe someterse, basta incluso hasta la lágrima que derramará
Por un inocente al que ejecutó, hasta que de él digan que era un santo.
Es una práctica soberbia llorar por aquél a quien menosprecias, incluso cuando
Ya habrás cortado su cabeza. Mejor que llore el lobo
Que que el cordero alimente las víboras de la envidia y del miedo.
Mejor que el lobo sucumba ante la naturaleza carnívora
Que que el cordero guarde silencio.
Aprende a dar a cada cual lo que se le debe, y si quisieras
Por una crisis tuya alegrarte o entristecerte
Nunca robes esta debilidad de la umbría garita de la preterición.
Porque, aunque justo parezcas, serás acusado
Tanto si tus sentimientos son gloriosos como si son vergonzosos.
Siente pero ocúltate, distingue pero sin hostilidad ni indulgencia.
Reparte con equidad, para ti y los otros, las serpientes y los dones
De vuestras mismas prácticas. Así es el próspero derecho y el honor íntegro
Del creyente y de la creencia. Así es la fuerza del hombre.
INTEGRIS VIRIBUS
Δώσε στον Άνδρα τη φθορά που επιδιώκει
Και στην Γυναίκα την ύψιστη ταπείνωση,
Δεν υφίστανται το δίκαιο και οι νόμοι, μόνο η φύση, οι ρόλοι
Εκείνοι στους οποίους ο κάθε άνθρωπος είναι αλυσοδεμένος απ’ την πλάση του.
Να μην έχεις στοργή ούτε σκληρότητα, ποτέ μην είσαι εσύ όταν κρίνεις,
Αλλά στη θέση σου να βάζεις τρίτο μάτι, τρίτη καρδιά και τρίτο νου
Να βλέπουν έξω από τους ανθρώπους κι από ‘σένα
Όλων τα κατορθώματα, τα σώματα, τους στόχους και τις ψυχές μαζί.
Αν ο αδελφός σου είναι φαύλος και όσιος ο εχθρός σου,
Ας στραγγαλιστεί ο μεν, ο δε ας προσκυνηθεί από το πνεύμα σου
Γιατί ετούτη είν’ η πραγματική η δικαιοσύνη.
Ο δήμιος είναι αχρείος κι ανδρείος συνάμα, είναι σοφός και υπάκουος
Ακόμη κι όταν πρέπει να υποτάσσεται, αρκεί ως και το δάκρυ που θα χύσει
Για έναν αθώο που εκτέλεσε, ώστε να πουν γι’ αυτόν πως ήταν άγιος.
Είναι θεσπέσια πράξη να δακρύζεις γι’ αυτόν που αδικείς, ακόμη κι όταν
Θα έχεις ήδη κόψει το κεφάλι του. Καλύτερα να κλάψει ο λύκος,
Παρά να τρέφει φθόνου και φόβου έχιδνες ο αμνός.
Καλύτερα να υποκύψει στη σαρκοβόρα φύση ο λύκος
Παρά να σιωπήσει ο αμνός.
Να μάθεις να δίνεις στον καθένα ό,τι του πρέπει, κι αν θελήσεις
Για μια σου κρίση να χαρείς ή να λυπηθείς,
Ποτέ μην κλέψεις την αδυναμία ετούτη από το σκιερό φυλάκιο της αφάνειας.
Γιατί όσο δίκαιος κι αν φάνηκες, θα κατηγορηθείς
Είτε ένδοξα,είτε ντροπιαστικά είναι τα συναισθήματά σου.
Να αισθάνεσαι αλλά να κρύβεις, να κρίνεις αλλά χωρίς έχθρα ή επιείκεια.
Δίκαια να μοιράζεις, σ’ εσένα και στους άλλους, των ίδιων σας των πράξεων
Τα φίδια ή τα ελέη. Έτσι είναι του κρίνοντος και του κρινόμενου
Το ακμαίο δίκαιο και η πλέρια τιμή. Έτσι είναι η δύναμη του ανθρώπου.
Siempre nos aguardará la gran región
En los ojos de la escarcha de una noche sólo
Que el muerto decidirá rechazar
De su losa la mucosidad del caracol
De su mecha la mitra de una luz ignota
Sacada de negro aceite, la ceniza del llanto.
Que el muerto decidirá rechazar
De su losa la mucosidad del caracol
De su mecha la mitra de una luz ignota
Sacada de negro aceite, la ceniza del llanto.
Un viento florecerá en el vaso de la primera aurora
Húmido como la brochantita
El duelo de la antigua ciudad será el querubín
En pañales que al mesías leproso domó
Y que como sabio pasó que calumnia las costumbres
Altivamente, pero hasta la muerte, en la adolescencia del exilio
El duelo de la antigua ciudad será el querubín
En pañales que al mesías leproso domó
Y que como sabio pasó que calumnia las costumbres
Altivamente, pero hasta la muerte, en la adolescencia del exilio
Nadie muere solo en la gran región
Un niño sobre fríos suelos de platino, recostado en la riqueza
No querrá las densas alfombras de Nínive
Para echarse desnudo tras el juego
No querrá las densas alfombras de Nínive
Para echarse desnudo tras el juego
Las aguas de la gran región serán nuestras
Y un pez trasluciente pasará sobre ellos
Ιnsomne esta mujer que nunca imaginamos
Se preocupará por que aparezcamos frente a los muros de la región
Caminaremos tras la palmera
Se
desplomarán las satrapías de los padres emasculados;
En las duras placas de la tierra eterna
Naufragarán las ansias del miedo
En las duras placas de la tierra eterna
Naufragarán las ansias del miedo
Quien tiene miedo será el que no habrá hallado
Todavía
los pies para la gran región
Y en la hermética mente copulará
Victorioso el tiempo con su estatura infantil.
Y en la hermética mente copulará
Victorioso el tiempo con su estatura infantil.
Siempre nos esperará la gran región
Que
nuestra fantasía más adolescente blande
Envuelta alrededor de la mano de la maduración
Como sable de hierro y acero a la vez
Tan pesado para la mortalidad, tan etéreo
Para todo lo que en nosotros no fue escrito
En el efímero registro de penas impuestas de la carne.
Envuelta alrededor de la mano de la maduración
Como sable de hierro y acero a la vez
Tan pesado para la mortalidad, tan etéreo
Para todo lo que en nosotros no fue escrito
En el efímero registro de penas impuestas de la carne.
Siempre nos aguardará la gran región.
Πάντα θα μας περιμένει η μεγάλη χώρα
Στους ομφαλούς της πάχνης μιας μόνο νύχτας
Που ο νεκρός θ’ αποφασίσει ν’ αποβάλλει
Από την πλάκα του την βλέννα του σαλιγκαριού
Απ’ το φυτίλι του τη μίτρα ενός φωτός άγνωστου
Βγαλμένο από το μαύρο λάδι, τη στάχτη του ολολυγμού.
Θ’ ανθίσει ένας άνεμος στο ποτήρι της πρώτης αυγής
Δροσερός σαν τον βροσανίτη
Το πένθος της παλιάς πόλης θα ‘ναι το σπάργανο
Το χερούβ που εξημέρωσε το λεπρό μεσσία
Και πέρασε σαν το σοφό που διαβάλλει τα ήθη
Υπερήφανα,αλλά ως το θάνατο, στην ήβη της εξορίας
Κανείς στη μεγάλη χώρα δεν πεθαίνει μονάχος
Παιδί στα ψυχρά πατώματα της πλατίνας, γερμένο στον πλούτο
Δε θα θελήσει τ’ αδιαπέραστα χαλιά της Νινευή
Για να πλαγιάσει γυμνό μετά το παιχνίδι
Στ’ ανοιχτά φύλλα της αμνηστίας θ’ αποθέσουμε τα ωάριά μας
Και θα περάσει από πάνω τους διάφανος ιχθύς
Ανύσταγη αυτή η γυναίκα που ποτέ δε φανταστήκαμε
Θ’ αδημονεί να φανούμε μπροστά απ’ τα τείχη της χώρας
Θα περπατάμε πίσω από το φοίνικα
Θα καταρρέουν οι σατραπείες των ευνουχισμένων πατέρων ·
Στις σκληρές πλάκες της αιώνιας γης
Θα ναυαγούν οι πόθοι του φόβου
Όποιος φοβάται θα είναι αυτός που δε θα ‘χει βρει
Ακόμη τα πόδια για τη μεγάλη χώρα
Και στο στεγανό νου θ’ αφροδισιάζει
Νικηφόρος ο χρόνος με το βρεφικό του ανάστημα.
Πάντα θα μας περιμένει η μεγάλη χώρα
Που κραδαίνει η πιο εφηβική μας φαντασία
Τυλιγμένη γύρω από το χέρι της ωρίμανσης
Σα ξίφος συνάμα από σίδερο κι ατσάλι
Τόσο βαρύ για τη θνητότητα, τόσο ανάλαφρο
Για ό,τι μέσα μας δεν γράφηκε
Στο εφήμερο ποινολόγιο της σαρκός.
Πάντα θα μας περιμένει η μεγάλη χώρα.
© De la traducción y la nota de presentación: Mario Domínguez Parra
Comentarios
Publicar un comentario
No aceptaremos comentarios anónimos.